Maartje Elants en de Russische Ziel

Gezien en gehoord in het Casino van Tongeren op 21 april: Sviridov - Sjostakovitsj - Moessorgski & Maartje Elants

maartjeelants2.jpg

Op een vrijdagavond in het casino van Tongeren. We gingen er zonder kennis en zonder verwachtingen naartoe, behalve dat het festival om de Russische ziel draaide. Het casino ziet allerminst glorieus uit, integendeel, de ijskraam ervoor en de frituur ernaast geven het een mistroostige blik. Maar eens binnen, waan je je in een negentiende-eeuws salon.

Er heerst een bijzondere sfeer. De zaal zit nokvol.

Losse stoelen staan kriskras door elkaar en achteraan (waar je binnen komt) staan de 8 metershoge glazen deuren open, zodat je ook van aan de toog kan meegenieten. Behalve de muziek en het koor is het er muisstil. Op het ritme van de Russische muziek wordt schilderwerk van Maartje Elants geprojecteerd op metershoge muren– De kunstenares geeft zich helemaal bloot: het schildersproces is van begin tot eind met een camera vastgelegd waardoor de kijker mee beleeft hoe het beeld laag per laag werd opgebouwd. Ook de weg naar het eindbeeld is een compositorische evenwichtsoefening waarin Maartje Elants glansrijk slaagt. Op het hoogtepunt van de muziek, staat ook het volledige beeld er – en dan wordt het opnieuw ontmanteld tot je bij het laatste slotakkoord niets meer ziet.

maartjeelants1

Rik de Leeuw is huisanimator.

Hij is de emanatie van de ongedwongen sfeer die er hangt en benadrukt die bovendien nog eens expliciet: “Mensen klappen hier gewoon wanneer ze willen klappen” roept hij het publiek toe na het slotakkoord, “Dat is zo heerlijk aan B-classic!” Met een kwinkslag pardonneert hij het publiek voor de keren dat ze op een verkeerd moment klapten en zo de concentratie uit de zaal haalden…

Maar dat is ook écht het heerlijke aan B-classic: de pretentieloze, ongedwongen, en bohemien sfeer die er hangt. Perzische tapijten op de grond, een beetje over elkaar heen. Mensen in de zaal, achter de zaal, in de gang en voor de toog. Er wordt wat binnen en buiten gelopen. De muzikanten zitten tussen het publiek, er middenin en af en toe verplaatsen ze zich – ze zingen al wandelend. Ze komen en gaan, net zoals de imposante, geprojecteerde schilderijen. De vegen verf zijn trefzeker, de kleurtinten vol van licht. De muziek en performance zoet. Zou het zo geweest zijn in het land van de Tsaren? 

https://www.b-classic.be  Hier zie je hoe geweldig het was.