Ik draag het verleden in me mee zoals een ander zijn zakdoek.
Het laat me niet los en ik kan niet zonder. Ik graaf in de krochten van mijn geheugen en zoek naar de tijdsgeest van weleer. Het liefst wil ik de tijd op ‘pauze’ zetten, alles documenteren en pas dan – met een gerust hart dat niets verloren is – verdergaan. Ik pluis graag alles uit en leg het op verschillende manieren vast: getekend, geschreven, gemaakt.
Mijn moeder is een troep ganzen in formatie. Zij is de knik in de platgedrukte V, het middelpunt die de troep bij elkaar houdt.
De zee is woest, laat - aangemoedigd door het strakke licht - een orkest van minuscule druppels over de promenade dwarrelen.
Echte Bearnaise, vers en hand geklopt, laat geen sporen na. Ze is welgemanierd, discreet.
Uit oude foto’s haalde ik er twee waarop mijn groottantes voor een muur poseren. Leuk materiaal om iets mee te doen….
Broches zijn misschien wat ouderwets, maar daarom juist helemaal geschikt om je opa in zijn jonge jaren op de borst te spelden!
Tussen de tekeningen van de jongens zitten echt parels. Een aantal is op vlak van esthetiek wat minder bestand tegen de tijd, maar meestal hangt aan die tekeningen dan weer een steengoede anekdote of uitleg.
Hoe ik de essentie van de voorouders probeer te vatten - met het materiaal dat er nog van overblijft.
De zaal is wat ze noemen gezellig donker, gevuld met de kleuren van de betere foto over zo'n moment: flakkerend geel, zwarte tafelkleden, zilver bestek, flou.
Beschrijvingen van het dagelijkse, weinig ophefmakende leven, van gekoesterde objecten en momenten hebben me altijd aangetrokken.
Ik ben jaloers op uw wezen – ik bedoel daarmee uw gargantueske postuur, fenomenaal benadrukt door die loden jas.
Biervliet eerste helft twintigste eeuw heel even terug tot leven brengen…
Mijn kerstgeschenk voor jou: een zelf te plooien boekje waarin je de balans van het voorbije jaar opmaakt. Downloaden maar!
De zon slaat op ons gezicht, het zout trekt aan onze lippen, en terwijl ik de twee surfplanken met joelende kinderen overeind probeer te houden in deze pittige zee en mijn enkels ondertussen blauw moeten zien, ben ik de gelukkigste vrouw ter wereld.
Collageboek rond passies en waarden voor het lentefeest van een zevenjarige.
Voor mijn flamboyante neef maakten we een broche met Oscar Wilde, voor mijn moeder eentje van papa en voor een vriendin eentje met een prachtige foto van haar overleden mama.
Uit oude foto’s haalde ik er twee waarop mijn groottantes voor een muur poseren. Leuk materiaal om iets mee te doen….
Broches zijn misschien wat ouderwets, maar daarom juist helemaal geschikt om je opa in zijn jonge jaren op de borst te spelden!
Tussen de tekeningen van de jongens zitten echt parels. Een aantal is op vlak van esthetiek wat minder bestand tegen de tijd, maar meestal hangt aan die tekeningen dan weer een steengoede anekdote of uitleg.
Wat een vreselijke zonde dat we binnenkort met z'n allen geen liefdesbrieven niet meer kunnen vasthouden. Behalve wanneer...
Hoe ik de essentie van de voorouders probeer te vatten - met het materiaal dat er nog van overblijft.